Spójrz Panie, burza szaleje

I wicher wokoło dmie,

Nadziei promień ciemnieje,

Ciemności nam grożą złe.

Lecz Swą prawicę wznieś, Panie,

A wicher nie będzie wiał;

Kiedy pośród nas postać Twa stanie,

Wnet burzy zamilknie szał.

Gdy wichry i burze usłyszą

Twój głos: Ucisz się!

Fale uciszysz wzburzone

I serce ukoisz strwożone,

Tyś niebios i ziemi jest Królem Sam

I w łasce Swej nie dasz zaginąć nam!

Usłyszą wichry i burze Twój głos:

Ucisz się, ucisz się!

Usłyszą wichry i burze Twój głos:

Umilknij już!

Wśród burzy pokus, nasz Boże,

Tyś pewnym ratunkiem nam.

Gdyś z nami, wtedy nie zmoże

Nas grzech, ni piekielny kłam.

Choć fale w tym świecie dążą,

By zgubić nas w nurtach swych,

Jednak mocnej Twej dłoni nie zwiążą,

Ni ramion nie zmogą Twych.

Gdy wzrok nasz i serce całe

Do Ciebie skierujem już,

Znajdziem odpocznienie stałe

Na piersi Twej w pośród burz.

Tam pokój serce owładnie

I nic nie zaszkodzi nam,

Wszelki z duszy już smutek, żal spadnie,

Strach wszelki zaniknie tam.