Przewyższa rozum wielka miłość Twa,

Mój Zbawicielu, jednak pragnę ja

Miłości Twej głębiny wielkie znać

I z nich do życia siły

zdrój i pokój w serce brać.

Przewyższa słowa wielka miłość Twa,

Lecz żywych słów pożąda dusza ma,

Słów, które wieść radosną niosą tu,

Że Ty wyrywasz z nędzy,

budzisz z grzechowego snu.

Przewyższa chwałę ziemską miłośćTwa,

Lecz śpiewać chwałę pragnę Tobie ja,

Za miłość, która wzeszła w sercu mym

I w nocy grzechu mnie olśniła

jasnym blaskiem swym.

Lecz jeśli nawet na to mnie nie stać,

Bym cześć należną mógł Ci godnie dać,

Naczynie puste do stóp niosę Ci,

Strumieniem żywym, Panie,

proszę, napełń serce mi!

Miłości płomień zapal w piersi mej,

Bo źródłem jesteś Ty jedynie jej;

Pragnienie wiarą zaspokajać chcę,

Od wszelkich źródeł ziemskich

całkiem odwróć, Panie mię.

Gdy Ciebie kiedyś ujrzę twarzą w twarz,

Mój Zbawicielu, który serce znasz,

To w pieniach chcę miłości chwałę wznieść

I głębię jej opiewać wciąż

i nieprzebraną treść.